Wilde natuur mei 2 2019

Het Drents-Friese Wold leent zich uitstekend voor buitenritten voor zowel ruiters als menners. In Zorgvlied woont en werkt Renate Krans. Van jongs af aan gaat Renate al met haar paard de natuur in. ‘De rust die je ervaart met zo’n dier. Hoe je opgaat in de natuur, dat is heel anders dan fietsend of wandelend. Je staat met een paard dichter bij de natuur. Reeën blijven gewoon staan, vorige week zagen we nog een vos spelen.’

Ook runt Renate hotel restaurant Villa Nova dat zich met paardenstalling voor een groot deel richt op paardentoerisme. ‘Onze gasten vinden het heerlijk om met hun paard hier te logeren en heerlijk de natuur in te gaan. Er is hier rust en afwisseling in de natuur, je kunt uren op pad zijn zonder gestoord te worden door drukke snelwegen.’

Slechts 16 procent van de oppervlakte van Nederland is beschermd natuurgebied. Het Nationaal Park Drents-Friese Wold is met 6700 hectare een van de grotere gebieden. Het idee achter de plannen voor het Drents-Friese Wold is een klein stukje natuur in te richten waar de natuur echt zijn gang kan gaan en van waaruit de natuur zich kan herstellen. Je mag er wel in, maar je moet wel je best doen. De paden worden niet meer onderhouden. Dat levert ook extra natuurbeleving op, dat maakt het struinen alleen maar spannender.

Renate maakte zich wel zorgen over de ontwikkelingen. In hoeverre word je beperkt in je mogelijkheden om van de natuur te genieten? Als lid van een gebruikersgroep die al ruim tien jaar helpt met het onderhoud van de ruiterpaden laat Renate zich regelmatig informeren over de ontwikkelingen. ‘Veel mensen denken dat het bos dicht gaat. Maar dat is niet het geval. Ter compensatie van de paden die verdwijnen in de wilde natuur komen er nieuwe paden. En daar hebben we ook inbreng in. Zo zouden we als ruiters heel graag door het Oude Willemsveld kunnen blijven rijden. Daar zijn we nog over in gesprek om tot een compromis komen. We keken ook sceptisch naar de ontwikkelingen in het Doldersummerveld, maar dat is nu wel een prachtig gebied geworden. Daar hou ik me aan vast. Al houden we wel de vinger aan de pols.’